Film “Slow Machine”, debitantsko ostvarenje Joea Denarda i Paula Feltena (koji je i autor scenarija), dobar je podsjetnik da u nezavisnoj američkoj kinematografiji i dalje stanuje ozbiljna količina kreativne energije. Izrazito ambijentalan, ispripovijedan u nelinearnoj maniri u 72 minute i snimljen, u razdoblju od četiri godine, na 16-milimetarskoj traci, “Slow Machine” tipični je izdanak novijeg njujorškog filmskog senzibiliteta.
Radnja prati kraći period u životu švedske glumice Stephanie (Stephanie Hayes) koja živi u New Yorku. Stephanie je u vezi s Gerardom (Scott Shepherd), protuterorističkim obavještajcem u NYPD-u, koji je, ni manje ni više, veliki obožavatelj eksperimentalnog kazališta. Nakon što taj odnos završi na način koji je daleko od idealnog, Stephanie napušta grad i odlazi u kuću u sjevernom dijelu savezne države New York, gdje mladi indie-rock bend radi na novom albumu… No, umjesto odmora i relaksacije, Stephanie čeka nova runda pitanja i dileme o vlastitom identitetu, glumačkom i privatnom, ako je između prvog i drugog uopće moguće povući nekakvu jasnu liniju razdvajanja.
I upravo je to glavna tema koju film obrađuje. Žanrovski lociran između špijunske slagalice i privatne drame, “Slow Machine” na pitanja koja postavlja ne nudi nikakve definitivne odgovore, što, naravno, nije slučajno. Uglavnom, ostvarenje za koje se u vlastitom, eksperimentalnom kontekstu može reći da je i više nego uspješno.
“Težak za opisati i težak za pratiti, film postiže najbolje rezultate kada se prepustite njegovoj nadrealnoj prirodi; nakon toga moći ćete pratiti odmotavanje jednog od najuzbudljivijih filmova iz 2020. godine.” Kristen Yoonsoo Kim, New York Times
