Explosions in the Sky
The Wilderness
(Temporary Residence Limited, 2016.)
Prošlo je pola desetljeća otkako je teksaški post-rock sastav Explosions in the Sky (koji sebe zapravo smatra samo rock sastavom) objavio nešto što nije soundtrack. Prijašnji album, “Take Care, Take Care, Take Care”, bio je njihov najmanje inventivan uradak.
Nije ni da su na albumu prije, “All of a Sudden I Miss Everyone”, pokazivali ikakvo odstupanje od svojih mrežastih, koprenastih zvukova, gitara na e-bowu, te prelazaka iz tihog u ekstremno glasno i katarzičnih završetaka, ali su na tom albumu to jednostavno bolje radili, da ne spominjem vrhunske “How Strange, Innocence” i “The Earth Is Not a Cold Dead Place” (tko god nije lučio vodu iz očiju na “Your Hand In Mine” prljavi je lažac). Na “Take Care” je pomalo začuđujuća bila isturenost bubnja koji je zahvaljujući Chrisu Haskyju zvučao, usudio bih se reći, melodično na način da je rezao kroz maloprije spomenutu paučinu gitarističkih dionica.
Bilo kako bilo, album nije uspio oduševiti kao bilo koji od već nabrojanih prijašnjih uradaka i izgledalo je kao da će potonuti i postati tek jedan od mnogih epigona samih sebe ili Mogwaija koji misli da su tri glavne premise post-rocka: instrumentali, atmosferičnost i katarzični outro. E pa, na “The Wilderness” pokušavaju preusmjeriti brod.
Explosion in the Sky dodali su klavirske dionice i blagu elektroniku te na nekim pjesmama otišli u pravcu math rocka a la 65 Days of Static. Otvaraju pjesmom “Wilderness”, nježna, žuboreća kompozicija koju nose klavijature i koja se gotovo neprimjetno pretače u “The Ecstatics”, jednako meku pjesmu koju tek na samom kraju dižu bubnjevi koji zaista zvuče kao da su prekopirani iz neke pjesme benda 65 Days of Static.
Bubnjarska kanonada nosi “Logic of a Dream” koja u jednom trenutku, nakon navale monotonih gitara izgleda kao da će se raspast, a onda momci potežu svoj dobro poznati manevar i stišavaju stvar. Na “Disintegration Anxiety” zvuče kao Foals u ranijim fazama; ritmične gitare i dobar groove (na momente čak vuče na sterilniji Led Zeppelin) nisu nešto na što smo navikli od njih, ali čini se da su se (konačno) odlučili maknuti iz zone komfora.
Nimalo spektakularno, doduše, ali “The Wildernes” je svejedno lijep album koji vas vodi kroz snene, maglovite krajolike i koji vas svako toliko trgne iz polusna.
