Wilco
The Whole Love
(dBpm/Dancing Bear)
Jeff Tweedy bi trebao biti sretan čovjek, ali nije. Wilco su ono što na engleskome lijepo zvuči, “critic’s darlings”, formacija koja je tijekom godina okupila impozantnu – iako ne pretjerano masovnu – vojsku obožavatelja; albumske naklade im i u teškim vremenima dosežu po nekoliko stotina tisuća prodanih primjeraka. Primjerice, Sky Blue Sky planuo je u 389.000, a Wilco /The Album/ u 299.000 kopija, i to samo na sjevernoameričkom kontinentu; nije tako loše za bend s ne osobito komercijalno postavljenom strategijom.
No vratimo se njihovu frontmenu, autoru, pjevaču i gitaristu, Jeffu Tweedyju, čovjeku koji nikada nije zadovoljan. No ta staromodna i nepoželjna osobina vodila ga je samo naprijed.
Od klasičnog country-rocka šesnaest godina starog prvijenca AM, preko pomaknute americane na Being There, do mnogo nekonvencionalnijih zvučnih avantura na Yankee Hotel Foxtrot (kamen temeljac suvremene indie estetike, definitivno) i A Ghost Is Born, Wilco su dokazali da su veliki bend, jer samo veliki bendovi preziru stagnaciju, evoluiraju ne bojeći se vlastitih grešaka, i ne povode se za prohtjevima publike. No kada su snimili Sky Blue Sky – toplu, prvoklasnu posvetu laid-back rocku sedamdesetih – mnogi su počeli gunđati za radikalnijim poduhvatima iz srednje faze karijere.
I oni sada stižu, makar djelomice. Kao što se i Yankee, uz porciju eksperimentalnih zahvata, može pohvaliti jednom od najljepših i najmelodičnijih pjesama koje su ikada napisali, “Jesus, etc”, tako je i The Whole Love obuhvatio oba pola njihove autorske osobnosti, ali i sve ono u sredini. Napokon, Wilco su “Američki Radiohead” i “najprominentniji američki rock impresionisti”, iako ni jedna od etiketa ne može obuhvatiti kompleksan organizam koji tako skladno diše na The Whole Love – prvom diskografskom istupu na vlastitoj etiketi dBpm, o čemu simbolično govori i prerada stare pjesme Nicka Lowea “I Love My Label” (s bonus CD-a deluxe verzije albuma).
S jedne strane je melodična kombinacija kasnih Beatlesa i americane, a s druge se uzdižu katedrale soničnih dekonstrukcija poput uvodne kraut-rock eskapade “Art of Almost”. Između su smještene duboko melankolična “Black Moon”, sjetna naslovna tema u srednjem tempu, melodični pop sa začinima buke “Born Alone” (i karakterističnim stihom “sadness is my luxury”), te zaključna dvanaestominutna “One Sunday Morning” – svojevrsna posveta tradiciji rock akustike, ali s ukusno izvedenim art-rock odmakom.
Nabrajati dalje značilo bi nizati razloge zbog čega se teško sjetiti benda njihove (ali i bilo čije) generacije koji rock and roll još uvijek doživljava kao umjetnost lišenu pretencioznosti i koji snima albume vrijedne kontinuiranog proučavanja. The Whole Love je jedan od najboljih u karijeri, ostvarenje koje se tek uzastopnim konzumiranjem potpuno razotkriva u svoj svojoj bolnoj emotivnosti i nesavršenoj ljepoti.
