Shearwater
Rook
(Matador Records, 2008)
Predrasude su prokleta stvar. Kad vam netko kaže da je momak iz Texasa pomislite na onog kauboja koji ispod Stetsona pripaljuje cigaretu u reklami za Marlboro, na Georgea Busha, Lancea Armstronga. Ne nužno pametne, ali muževne, tipove s viškom testosterona.
Shearwater su iz Austina, srca Texasa, i njihov frontman Jonathan Meiburg također. No on i Marlboro Man su sušta suprotnost, jednostavno obučeni svjetlokosi mršavac je profesor engleskog i zemljopisa, k tomu i ljubitelj ptica. Tako i pjeva, kao slavuj. S prvih dvadesetak sekundi uvodne “On The Death Of The Waters” shvatite da su Shearwater čudne ptice (bend je dobio ime po morskoj ptici što izgleda kao vrana). Meiburg ima na trenutke krhak, emotivni glas, na trenutke se preobražava u gromoviti tenor, najbolje bi ga bilo opisati baroknim (štogod to značilo), kao neku sredinu između senzitivnog vokala Rufusa Wainwrighta i tankoćutnosti Thoma Yorkea, još dva pjevača koji uspješno plešu na žici između patetike i božanske uzvišenosti. U dijelovima Shearwater i direktno podsjećaju na Radiohead, prije svega u “The Snow Leopard” koja po konstrukciji, klavirskoj dionici priziva “Pyramid Song”.
“Rook” ne ostavlja ravnodušnim već na prvo slušanje, u njemu ima folka ali je pretežito indie uglavnom u vrlo sporom tempu s povremenim krešendima. Specifičnost nije samo u odabiru instrumenata, akustičnog basa i tupog doboša, cimbala, harfe u kombinaciji s gitarom i klavirom, specifičnost je u atmosferi. Ona je svakog trenutka uzvišena, puna tenzija, što se ima prije svega zahvaliti izvanserijskoj izvedbi Maiburga koji ne bi bio ništa lošiji i da pjeva solo, a capella. “Rook” je, filmski rečeno, očaravajuća drama. Možda neće biti album godine, ali će ostati upamćen kao komad glazbe neodoljive ljepote.
